Οι διακοπές στην Ελλάδα έχουν τελειώσει. Συνεχίζω τους αργούς μου ρυθμούς στη βόρεια Ευρώπη. Οι στέγες έξω από το παράθυρό μου είναι πάλι νοτισμένες από το ψιλόβροχο. Και αρκετή συννεφιά.
Λίγο πριν φύγω από την Ελλάδα βρέθηκα σε υπαίθρια, περιστασιακή αγορά βιβλίου. Δεν κατάλαβα γιατί γινόταν, αλλά την είχα δει και πέρυσι τον Ιούλιο στο ίδιο μέρος. Πήρα κάποια βιβλία. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλοί σύντροφοι όταν θα ήμουν μακριά. Μεταξύ τους το μυθιστόρημα «δεσποινίς Πελαγία» του Γιάννη Ξανθούλη.
Τώρα που το τελείωσα θέλω να γράψω δυο κουβέντες. Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι το βρήκα καταπληκτικό. Σε καμία στιγμή δεν σε κουράζει. Το διαβάζεις ευχαρίστως. Αναφέρεται στην περιθωριοποίηση των «διαφορετικών», αλλά και την ματαιότητα των εγκοσμίων και τη σήψη της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Θίγει και το θέμα της κινητήριας δύναμης του σκοπού. Και όλα αυτά με μια αίσθηση γλυκύτητας ακόμα και όταν βωμολοχεί. Σε κάνει να νιώθεις το λόγο και τα συναισθήματα σα βάλσαμο. Δηλώνω γοητευμένος!
Ξανθούλη πρωτοδιάβασα στα «Σαββατιάτικα» της Ελευθεροτυπίας. Μου άρεσε. Αργότερα, βρισκόμουν θυμάμαι στο νότιο ημισφαίριο, μου χάρισαν το «Θείο Τάκη» ως δώρο από την Ελλάδα. Με εντυπωσίασε!
Από περιέργεια έψαξα πληροφορίες για τον Ξανθούλη στο διαδίκτυο. Λίγα πράγματα. Μεταξύ των οποίων και μια συνέντευξη του συγγραφέα στο «newstrap.gr». Με ξάφνιασε μια φράση του εκεί. Λέει «η τρέχουσα Ελλάδα είναι αξιοθρήνητη από κάθε άποψη κι απορώ γιατί πασχίζουν να τη σώσουν». Λυπάμαι να το παραδεχτώ, αλλά υπάρχει τόση αλήθεια σε αυτό το «αξιοθρήνητη»!_
