Βρίσκομαι εκτός Ελλάδος. «Ταξίδι πηγαίνω πολύ μακρινό». Εκτός Ευρώπης. Κάπου στην Άπω Ανατολή. Κάτι σαν αποστολή.
Μου λείπουν τα βορβιά και τα λούπινα των παιδικών μου χρόνων. Η λαγάνα και ο χαλβάς. Το βραστό χταπόδι, ξιδάτο! Σαν όνειρο τα φέρνω όλα στο νου μου. Στο εξοχικό τραπέζι με τον πατέρα και τη μάνα μου, τη γιαγιά μου και την αδελφή μου. Και συνήθως μαζί οι θείοι, ο Χριστόφορος και η Αφρούλα. Άπαντες αποχωρήσαντες προ πολλού. Φυσικά!
Ξέρω ότι ο καιρός είναι χειμωνιάτικος και οι συνέλληνες δε θα ευχαριστηθούν τα κούλουμα. Φευ! Αν ήταν μόνο ο καιρός το πρόβλημα, καλά θα ήμασταν.
Βλέπω τα νέα στο διαδίκτυο. Εχτές, η κυβέρνηση των δοσίλογων ζήτησε συναίνεση από τα κόμματα, για άλλη μια φορά. Συναίνεση άραγε σε τι; Υπάρχει ένα σχέδιο σωτηρίας; Ή το μόνο ζητούμενο είναι να ξεπουλήσουν όλοι μαζί τα κουφάρια μας; Αλλά, τουλάχιστον για σήμερα, ας μείνουμε εκτός! Η μωρία είναι μεταδοτική.
Και η πρόσφατη μνήμη των δολοφονημένων αστυνομικών. Δολοφονημένοι όχι μόνο από τους εκτελεστές τους. Αλλά και από όσους τους έστειλαν απροετοίμαστους, ασυντόνιστους, οικονομικά εγκαταλειμμένους και με φτηνιάρικα γιλέκα!
