Αυτές τις ημέρες η σκέψη μου είναι στις λειτουργίες της Μεγάλης Εβδομάδας. Οπωσδήποτε. Και πάντα έρχονται στο νου ύμνοι και μελωδίες. Και τα αυτιά της ψυχής μου ακούνε «Τον νυμφώνα Σου βλέπω», «η εν πολλές αμαρτίες» και «ω γλυκύ μου έαρ»!
Και έτσι ζωντανεύω μέσα μου μια γλυκύτητα και μια ευωδία. Αλλά και από κοντά ζυγώνει η νοσταλγία και μετά ο φόβος. Νοσταλγώ κάτι που δεν ζω πια και φοβάμαι ότι αυτό το κάτι κλείνει τον κύκλο του, και όχι μόνο για μένα. Και το ξορκίζω και λέω πως όχι, σκέψεις του πονηρού και έξω από δω. Και ποιος ξέρει;
Διαβάζω σε ανάρτηση του «ξυπνήστε ρε» συμβουλές του Γέροντα Παΐσιου για το «πώς να περάσουμε πνευματικά τις γιορτές» (http://ksipnistere.blogspot.com/2011/04/blog-post_1911.html). Και ο Γέροντας τα λέει όλα με την πρώτη του φράση: «Τις γιορτὲς για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε το νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες.»
Η νεοελληνική ηθογραφία της Μεγάλης Εβδομάδας ήταν η Μεγάλη μου Εβδομάδα. Και η νεοελληνική ηθογραφία δεν υπάρχει πια. Δεν υπάρχει πια η οικιακή οικονομία της αγροτικής οικογένειας. Και μαζί της, φευ, όλα σβήνουν. Το αρνί που σφάζονταν στο σπίτι, η προετοιμασία της μαγερίτσας, το βάψιμο των αυγών. Οι κυράδες που τα απογεύματα έπλαθαν τα κουλούρια.
Και η ηθογραφία πάντα με σκηνικό την ελληνική ύπαιθρο. Και η φύση στην καλύτερή της ώρα. Άνοιξη. Με μυρωδιές και δροσερό αεράκι. Με χρώματα.
Και η απογευματινή λειτουργία. Όλοι οι ενορίτες μαζί. Όλοι με τις οικογένειές τους. Και παντού οι ήχοι της καμπάνας!
Πόσες οικογένειες τα ζούνε ακόμα αυτά; Και αυτές άραγε για πόσο;
Σκέφτομαι πόσοι Θεοί πέρασαν από αυτόν τον τόπο. Ο φόβος μου. Αλλά δεν θα συνεχίσω με αυτόν σήμερα.
Σήμερα μιλάνε τα χείλη και λένε ότι τους λέει η καρδιά και μόνο. Τα λόγια του αγαπημένου κοσμοκαλόγερου. «Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, ιδίως δε κατά τας πανεκλάμπρους ταύτας ημέρας, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζωγραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη.»
