Πάντα μου άρεσαν οι πολύ απελευθερωμένες γυναίκες. Και οπωσδήποτε οι όμορφες. Προπαντός!
Η προτίμησή μου για τις απελευθερωμένες οφείλεται σε έξεις ανείπωτες για το βήμα τούτο! Οπότε απλώς παρακάμπτω το θέμα. Je n'en dirai pas plus, merci.
Για το κόλλημά μου με την ομορφιά ενοχοποιώ τη μάνα μου. Όχι ότι ήταν ιδιαίτερα όμορφη, αν και η ίδια έχω μείνει με την εντύπωση ότι το πίστευε αυτό για τον εαυτό της. Αλλά τη θυμάμαι να σιγοτραγουδάει επανειλημμένως το «το όμορφο είναι όμορφο – πέντε φορές και δέκα – και απ’ όλα ομορφότερο – η όμορφη γυναίκα!». Δια αυτής της οδού θεωρώ ότι επετεύχθη εντός μου η απαραίτητη πλύση εγκεφάλου και εν συνεχεία «το κόλλημά μου» με τις όμορφες. Φευ!
Παρατηρώ λοιπόν τα νέα κορίτσια. Καταπληκτική μεταλλαγή της φυλής. Πρόσωπο, σώμα, ντύσιμο, τρόποι! Επιτέλους ξεπέρασαν αυτό το πρώην δήθεν και προσποιητό και ότι και καλά «δεν θέλουν τέτοια». Δηλώνω απολύτως ικανοποιημένος!
Ιδιαίτερα οι Αθηναίες. Συναγωνίζονται επαξίως τις βόρειο-ιταλίδες (το πρότυπό μου). Μπράβο. Εύγε!
Με το φίλο μου Θοδωράκη κάθε φορά που ρεμβάζομε καφενειακώς, σε νταουνταουνιάρικα αθηναϊκά στέκια, συνηθίζουμε να βαθμολογούμε. Δίκην παλαιόθεν πανεπιστημιακών, πτυχιακών εξετάσεων. Τα δεκάρια τελευταίως πέφτουν σύννεφο. Είπαμε μετάλλαξη. Θεαματική. Αναρωτιόμαστε, μήπως κρυβόντανε τόσες δεκαετίες αυτά τα γονίδια; Πώς είναι δυνατόν; Εδώ μιλάμε για διαφορετικό είδος. Αυτοπροτεινόμεθα για νέοι Δαρβίνοι, με ειδική αποστολή και ειδίκευση επί της μελέτης του νεοφανούς τούτου είδους!
