Θυμάμαι πάντα την περίοδο στο Παρίσι. Πολλά μικρά και κάποια μεγαλύτερα. Για απόψε φέρνω στη μνήμη μου μια σκηνή. Μια μικρή σκηνή, που όμως φαντάζομαι ότι δε θα ξεχάσω, όσα χρόνια και να περάσουν. Κάποτε παλιά.
Ήμασταν μαζί με τη μετέπειτα σύζυγό μου, σε μια βόλτα στις όχθες του Σηκουάνα. Αρχές άνοιξης. Απομεσήμερο. Εκείνη είχε βγει από το νοσοκομείο μόλις κάποιες μέρες πριν, ύστερα από μια μικρή χειρουργική επέμβαση. Ασήμαντη επέμβαση, αλλά την είχε ταλαιπωρήσει. Καθίσαμε σ’ ένα πεζούλι. Κοιτάγαμε ένα πλοίο με τουρίστες που είχε μόλις δέσει. Ήταν από αυτά που επαναλαμβάνουν συνεχώς μια μικρή κρουαζιέρα πάνω-κάτω στον ποταμό, με διάφορες μικρές στάσεις. «Θέλω να πάρουμε μια φορά το πλοίο για μια βόλτα» μου είπε. «Πάμε τώρα» της πρότεινα. Δίσταζε. «Μάλλον καλύτερα μια άλλη φορά, να ζεστάνει λίγο περισσότερο» είπε. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, και χωρίς να το καταλάβουμε, μας πλησίασε μια κυρία. Κάπου, άνω των 50. Κρατούσε δύο εισιτήρια και μας τα πρότεινε. «Είναι ημερήσια, αλλά εμείς τώρα φεύγουμε, παρακαλώ πάρτε τα» μας είπε. Μετά από λίγα λεπτά μπήκαμε στο πλοίο, στη θέση του μεσόκοπου ζευγαριού. Ήταν η πρώτη μας φορά στο πλοίο, μαζί!
Σήμερα, νωρίς το πρωί, διάβασα μια ανάρτηση στο «ξυπνήστε» (http://ksipnistere.blogspot.com/2011/01/blog-post_7681.html).
Την υπογράφει ο Jim Kym. Αντιγράφω. «Εδώ και αρκετό καιρό έχει παρατηρηθεί ένα άτυπο κίνημα στους σταθμούς του μετρό. Πολλοί επιβάτες πριν βγουν από το σταθμό, αφήνουν τα εισιτήριά τους για να τα βρουν οι επόμενοι επιβάτες και να τα χρησιμοποιήσουν. Το ενιαίο εισιτήριο έχει διάρκεια 1,5 ώρας».
Καταλαβαίνετε τώρα! Βρίσκω την πράξη πολύ ρομαντική. Και αντιστασιακή. Αλλά η αντίσταση είναι πάντα πράξη ρομαντική.
Και καθόλου δε νοιάζομαι αν η πράξη είναι νόμιμη. Ο αστικός νόμος δεν είναι παρά ένα ακόμα εργαλείο στα χέρια των πλουσίων, για να υποτάξουν τους φτωχούς.
