Επανέρχομαι στη θεματική της ανάρτησης για το βρωμοομόλογο (3 Ιανουαρίου). Αφορμή ένα απ’ έδρας «statement» του δημοσιογράφου κ Παύλου Τσίμα, στο κεντρικό δελτίο του Mega, χτες 11 Ιανουαρίου. Ο κ Τσίμας περίπου είπε ότι «σε περίπτωση όπου η ευρωπαϊκή ένωση εφαρμόσει κοινή οικονομική πολιτική, η Ελλάδα υπογράφει σύμβαση αορίστου χρόνου με την επιτήρηση».
Νομίζω ότι το παραπάνω είναι αρκετά εύγλωττο. Σε περίπτωση «κοινής ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής», την Ελλάδα-κράτος ξεχάστε την. Και δεν εννοώ ξεχάστε το κράτος που ξέρατε, εννοώ ξεχάστε το κράτος.
Να αναφέρω δύο παραδείγματα. Για ποια Εθνική Άμυνα θα μιλάμε αν την κρίνουν «αντιπαραγωγική» αυτοί που θα αποφασίζουν τη χρηματοδότησή της; Θα συνεχίσει η ελληνική γλώσσα να είναι επίσημη γλώσσα του κράτους; Είναι κατανοητό π.χ. ότι η αντικατάστασή της με την αγγλική, διευκολύνει σαφώς τον ανταγωνισμό για καλύτερο και φθηνότερο στελεχιακό δυναμικό, αφού οι εργοδότες θα έχουν να επιλέξουν και από μη ελληνόφωνους υποψηφίους.
Θεωρείτε τα παραπάνω υπερβολές; Σας βεβαιώνω πως είναι «κοινό μυστικό» ότι θέματα σαν αυτά θα τεθούν εντός της τρέχουσας δεκαετίας.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς, η κυβέρνησή μας να αρνείται σθεναρά την κοινή οικονομική πολιτική, ακόμα και αν οι ισχυροί της ευρωπαϊκής ένωσης την απαιτούσαν. Απεναντίας! Η κυβέρνησή μας τη ζητάει η ίδια μεθ’ ικεσιών! Γιατί;
Και η ερώτησή μου. Ο ελληνικός λαός θα ερωτηθεί αν θέλει την «κοινή ευρωπαϊκή οικονομική πολιτική»; Στην Πορτογαλία, η αξιωματική αντιπολίτευση δήλωσε ότι αν ο Πρωθυπουργός καταφύγει στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης πρέπει να ξεχάσει τη «λαϊκή εντολή», να διαλύσει αμέσως τη βουλή και να πάει σε εκλογές. Εμείς-εδώ, τι κάνουμε;
